الوداع ای افتتاح نیمه شب

الوداع ای ذکرهای زیر لب

ای ابوحمزه خداحافظ مجیر

الوداع ای روضه‌های دستگیر

الوداع ای یا علی و یا عظیم

الوداع ای یا غفور و یا رحیم

الوداع ای سفره پیغمبری

الوداع ای اشک‌های حیدری

روزهای عفو تو از دست رفت

از کف دل هر چه بود و هست رفت

*******

رفت از دست من اخر رمضان        من نفهمیدم و او رفت چسان

سپری شد سحر و افطارش          نرود از دل من اثارش

اه ماه رمضان یادت خوش            نشوی در دلم هرگز خامش

کاش هرشب شب زیبایت بود      لحظه لحظه به دلم جایت بود

کاش دائم تو کنارم بودی            در همه عمر تو یارم بودی

کاش بودی همه ی زندگیم         عزّت و ابرو و بندگیم

بهترین ماه تو در دل بودی            در بر دوست تو منزل بودی

می روی و دل من می گیرد          ماه من بی تو دلم می میرد

پیش معبود وساطت کردی           پهن تو خوان عبادت کردی

با تو اوقات خوشی داشت دلم       بذر خوبی ز تو می کاشت دلم

رمضان بی تو دلم تنگ شود          می روی و دل من سنگ شود

رمضان جای تو خالیست مرو         بی تو در دل چه ملالیست مرو

سحر و روزه و افطارت کو؟            خود بگو با دل من یارت کو؟

رمضان با گل نرگس رفتی؟!          ماندم و بی کسی و بدبختی!

رمضان این دل من می سوزد         دل من دیده به در می دوزد

رمضان یک خبر از یار بده               بر دلم مژده ی دلدار بده

رمضان صاحبم از من راضیست؟      یا که از روزه ی من ناراضیست؟

خدمت یار سلامم برسان              درد و دلها و کلامم برسان

گو به مهدی دل من قابل کن         فیض دیدار رخت شامل کن        

*******

 گدا مانده هنوز

همه رفتند، گدا باز گدا مانده هنوز

شب عید است و خدا عیدی ما مانده هنوز

دهه آخر ماه اول راه سحر است

بعد از این زود نخوابیم، دعا مانده هنوز

عیب چشم است اگر اشک ندارد،ور نه

سر این سفره ی تو حال و هوا مانده هنوز

کار ما نیست به معراج تقرّب برسیم

یا علیّ دگری تا به خدا مانده هنوز

گوئیا سفره ی او دست نخورده مانده است

او عطا کرد، ولی باز عطا مانده هنوز

گریه ام صرف تهی بودن اشکم نیست

دستم از دامن محبوب جدا مانده هنوز

وای بر من که ببینم همه فرصت ها رفت

باز در نامه ی من جرم و خطا مانده هنوز

یک نفر بار زمین مانده ی ما را ببرد

کس نپرسید که این خسته چرا مانده هنوز

***********

شعر وداع با ماه مبارک رمضان ، (فرصت خوب رهـایی شد تمام)

فرصت خوب رهـایی شد تمام
ماه عشق و آشتی ماه صیــام
سـی شب ماه خدا پایان رسید
ماه شــوال المکـرم شد پدید
رفت دیگر یا عـلی و یاعظیـم
خواندن سی جـزء قرآن کریم

نغمه ی اغفرلنــا و ارحم لنـا
وقت افــطار و دعـای ربنــا
الوداع ای نغمـه های دلپـذیر
الوداع ای افتتــاح و ای مجیر
الوداع ادخل علی اهل القبـور
الوداع ای جلوه ی شور و شعور
الوداع  شبهای تقدیر و قضــا
الوداع محراب و اشـگ مرتضی
رفت شبهای پر از سوز ســحر
لیله القــــدر دل افروز سحر
بزم افطار و سـحر برچیده شد
تا هلال عیـد پاکـان دیده شد
الوداع ای اشگ چشمـان علی
الوداع ای نان و همیــان علی
بر همه لطف خدا امــداد کرد
ذره ای هم شامل (مقداد) کرد

***************************************************************

 مناجات با خدا-وداع با ماه رمضان

همه رفتند، گدا باز گدا مانده هنوز

شب عید است و خدا عیدی ما مانده هنوز

دهه آخر ماه اول راه سحر است

بعد از این زود نخوابیم، دعا مانده هنوز

عیب چشم است اگر اشک ندارد،ور نه

سر این سفره ی تو حال و هوا مانده هنوز

کار ما نیست به معراج تقرّب برسیم

یا علیّ دگری تا به خدا مانده هنوز

گوئیا سفره ی او دست نخورده مانده است

او عطا کرد، ولی باز عطا مانده هنوز

گریه ام صرف تهی بودن اشکم نیست

دستم از دامن محبوب جدا مانده هنوز

وای بر من که ببینم همه فرصت ها رفت

باز در نامه ی من جرم و خطا مانده هنوز

یک نفر بار زمین مانده ی ما را ببرد

کس نپرسید که این خسته چرا مانده هنوز

هر قدر این فتنه گری رنگ عوض کرد ولی

دل ما مست علی، شکر خدا مانده هنوز

تا که در خوف و رجائیم توسل باقی است

رفت امروز ولی روز جزا مانده هنوز

هر چه را خواسته بودیم، به احسان علی

همه را داد، ولی کرب و بلا مانده هنوز

***************************************************************

غزل اخلاقی-پایان رمضان

سی سحر نه، که بیست-سی رمضان، رفت و مهمان ماه ها نشدیم

دست ابلیس بسته بود امّا، نقره داغ گناه ها نشدیم

آه از زشتی عمل هامان، آخ از تلخی عسل هامان

دوری راه را شنیدیم و مرد این کوره راه ها نشدیم

فیلم ها، صحنه های مسئله دار، و قنا ربّنا عذابَ النّار

شرم را ماهواره ها بردند، سر به زیر نگاه ها نشدیم؟

رو سپیدان سیاه تر از پیش، تیره ها رو سپیدتر از قبل

قلب هم رنگ این جماعت شد، حامی رو سیاه ها نشدیم

سینه لبریز شرک های خفی ست، پول و پست و مقام بت شده اند

خورد سرها به سنگ گور افسوس، بنده ی «لا إله»ها نشدیم

چاله و چاه را نفهمیدیم، راه و بیراه را نفهمیدیم

کوه را کاه را نفهمیدیم، زخمی اشتباه ها نشدیم

آسمان عاق می کند ما را، بس که کفران خلق را دیده است

بال و پرهای توبه بگشایید، تا زمین گیر «آه» ها نشدیم

***************************************************************

مناجات با خدا-پایان ضیافت الهی

خداحافظ ای بهار دلم، ای دعای سحر، ای ابو حمزه

خداحافظ ای رفیق دلم، می روی ز برم، با چنین غمزه

خداحافظ افتتاح سحر، ای مجیر سحر، گریۀ شب ها

خداحافظ جوشن تقوی، مونس دل ها هدیۀ زهرا

همه هستم رفته از دستم، امید دل را به تو بستم

ای خدا العفو، ای خدا العفو

اگر رفتی ای مه رمضان، همره شهدا، محضر داور

مبر ای ماه آبروی مرا، جان آل عبا، پیش پیغمبر

مکن شکوه از معاصی من، روح عاصی من در بر حیدر

مکن شرم و روسیاهی من آشکارا بر دیدۀ کوثر

نما ای مه آبرو داری، که داری با من سرِ یاری

ای خدا العفو، ای خدا العفو

سحر خیزان کو مه رمضان سایۀ سرمان همنشین ما

چه شد ای هم سفرۀ سحرم سوز آه و دل آتشین ما

ندانستم قدر قدر تو را ای عطای خدا ای مه خوبان

مبر با خود سوز و آه و دعا، شور و حال مرا در شب هجران

به تاب و تب عادتم دادی، به اشک شب عادتم دادی

ای خدا العفو، ای خدا العفو

کنون که تو می روی ز برم ای تو تاج سرم ای حبیب من

نما عهدی بر دل و جگرم، چشم و روی تَرَم، ای طبیب من

شب عید و دست خالی من، خسته بالی من شوق هر عهدی

مرا فرما با امام هدی همچنان شهدا یاور مهدی

منو هجر صاحب این ماه، تو و یاری در تمام راه

ای خدا العفو، ای خدا العفو

مرا کردی همنشین خدا، ای مَه شهدا، ای مَه رحمت

نشان دادی در میان دعا، جلوۀ سعدا با همه عزت

مرا بردی گه به کرب وبلا، گه مدینه و یا  کوچۀ نیلی

گهی خواندی روضۀ پهلو از غم  بازو یا غم سیلی

بیا و کار خدایی کن، مرا دیگر کربلایی کن

نینوایی کن، نینوایی کن

***************************************************************

مناجات با خدا-پایان ضیافت الهی-مدح امیرالمومنین(ع)

حیف که از دست ما ماه خدا می‌رود

ماه مناجات و نور، ماه دعا می‌رود

ماه سحر خیزی اهل صفا می‌رود

ماه وصال علی، ماه ولا می‌رود

ماه خدا رفت رفت، جلوۀ بدرش به خیر

زمزمـه‌های شب و لیلۀ قدرش به خیر

بود به روی خدا، چشم تماشای ما

خواندن جوشن کبیر، صوت دل‌آرای ما

هر شب و هر روز بود، بزم خدا جای ما

زمـزمۀ افتتاح، سـر زد از آوای مـا

حیف که مانند برق، این مه معبود رفت

دیـر ز راه آمد و، خنده زد و زود رفت

ماه خداوند رفت، ماند به دل آه ما

دست خداوندگار بود به همراه ما

نور به افلاک داد، ذکر هو الله ما

ذکر هو اللهِ ما، اشک سحرگاه ما

نـالۀ العفو مـا از رمضان دل ربود

گاه دعای سحر، گاه ابوحمزه بود

زآینۀ دل گرفت ماه خداوند، زنگ

سلسلۀ زلف وصل، بود سحرها به چنگ

عبد خدا بود و صلح، دیو هوی بود و جنگ

یافت ز خون علی صورت این ماه، رنگ

محفل قرب خدا کوی علی بود و بس

روی جمیل خدا روی علی بود و بس

کیست علی؟ کیست؟ کیست؟ سرّ مگوی خدا

آن کـه هیـاهوی اوست، معنی هـوی خـدا

دست و زبان گوش و چشم روی نکوی خدا

داشته شصت و سه سال، دیده به سوی خدا

نور به او متکی، خلق به او زنده بود

عالم و آدم نبود، او به خدا بنده بود

ارض و سماوات را در همگان یک علی است

هم به مکان یک علی، هم به زمان یک علی است

هم به جهان یک علی، هم به جنان یک علی است

بلکه خداوند را در دو جهان یک علی است

قادر منان یکی است، خالق داور یکی است

بعـد خداونـدگار، احمد و حیـدر یکی است

حاصل لوح و قلم، نام علی بود و بود

نقش وجود و عدم، نام علی بود و بود

بعد خدا دم به دم، نام علی بود و بود

ذکر خداوند هم نام علی بود و بود

مدح علی هم همان مدح محمّد بوَد

احمـد حیـدر بـود حیـدر احمد بوَد

علی به نص صریح، نفس پیمبر بود

علی کنـار نبی، ساقی کوثر بود

علی تمام نماز، نه بلکه برتر بود

نمـاز بی مهر او، گنـاه اکبـر بود

عبد مؤید علی است، جمال سرمد علی است

نه، جان پیغمبر است، تمام احمد علی است

این دو ز صبح ازل، کنار هم زیستند

جدا ز هم تا ابد، نبوده و نیستند

خدای داند فقط که بوده و کیستند

که بوده و کیستند؟ چه بوده و چیستند؟

دو نـاشناس وجـود دو نـور غیب و شهود

به هر دو از حق سلام به هر دو از ما درود

علی است آقای من، علی است مولای من

علی است دنیای من علی است عقبای من

جحیم با مهر اوست، جنت اعلای من

اگر رَوَم در بهشت، سوای او، وای من

مرده بُدم با دمی زنده شدم از دمش

«میثمم» و می‌دهم جان به ره میثمش

*****